Այս հողի վրա խաղաղությունը, առանց արժանապատվության, կեղծ լռություն է

Պատերազմը չի ավարտվել։

Չի ավարտվել, քանի դեռ մայրը սպասում է անհայտ կորած որդուն՝ գիշերները լուսացնելով նրա լուսանկարով։

Չի ավարտվել, քանի դեռ Բաքվում հայն է դատվում՝ ո՛չ հանցանքի, այլ հայ լինելու համար։

Չի ավարտվել, քանի դեռ 160,000 արցախցի անտուն է, հայրենազուրկ, աքսորված սեփական հողից։

Պատերազմը չի ավարտվել, քանի դեռ իշխանություն կա, որ հպարտորեն հանձնվելու կոչերով է խոսում իր ժողովրդի հետ։ Քանի դեռ փորձ է արվում համոզել, թե խաղաղությունը պարտության համազգեստն է։

Երբ մեզ ասում են՝ «այլ ելք չկա», մոռանում են, որ ժողովուրդը երբեք չի ընտրում ծնկաչոք ապրելը։ Մոռանում են, որ այս հողի վրա խաղաղությունը, առանց արժանապատվության, կեղծ լռություն է։

Պատերազմը կավարտվի այն օրը, երբ վերջին գերեզմանն ի վերջո կգտնվի, երբ վերջին արցունքը կչորանա, երբ վերջին փախստականը տուն կվերադառնա Երբ սուտը այլևս չի լինի պետական քաղաքականություն։ Երբ առաջնորդները կխոսեն ուժով, ոչ թե վախով։ Երբ ազգը նորից կկանգնի իր ճակատագրի տերը լինելու կամքով։

Այդ օրը դեռ չի եկել։ Ու մինչ այդ օրը չի եկել՝ Պատերազմը շարունակվում է։ Մեր ներսում։ Մեր ցավերում։ Մեր պայքարում։

Հակոբ Հակոբյան

Մեկնաբանություններ